Στη χάρη της «Αγιάς Σοφιάς»

Η ΑΕΚ έχει μπει πια σε μια πολύ ιδιαίτερη περίοδο για εκείνη. Είναι αυτή που στην ολοκλήρωσή της, στο κλείσιμο αυτού του κύκλου, θα την βρει στο νέο της γήπεδο. Δεν είναι μόνο ιδιαίτερη περίοδος για εκείνη. Στην πραγματικότητα είναι και άγνωστη. Εκτός αν επιστρέψουμε πολλές δεκαετίες πίσω, όταν είχε για πρώτη φορά αρχίσει να χτίζει το γήπεδό της στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ακόμη και τόσο πίσω να πάμε, όμως, ομοιότητες δεν θα βρούμε. Όχι μόνο για το... κλισέ, άλλες εποχές, που συνηθίζουμε να λέμε και που στο κάτω - κάτω είναι αλήθεια. Αλλά και γιατί το τότε γήπεδο, είχε χτιστεί... σε μια νύχτα, που λέει ο λόγος. Οπότε, τέτοια περίοδο προσμονής δεν είχε βιώσει η ομάδα.

Η ΑΕΚ, λοιπόν, έχει ζήσει με το γήπεδό της. Έχει ζήσει περιμένοντας να γκρεμιστεί το γήπεδό της. Έχει ζήσει χωρίς το γήπεδό της. Έχει επίσης ζήσει με την πιθανότητα να γίνει αλλού το γήπεδό της. Έχει ζήσει με μακέτες. Έχει ζήσει και μάλιστα για αρκετά μεγάλο διάστημα, χωρίς ελπίδα για το γήπεδό της.

Έχει με λίγα λόγια ζήσει τα πάντα, αλλά ποτέ με την προσμονή να μπει στο γήπεδό της. Αυτή την περίοδο, λοιπόν, ζει τώρα. Μάλλον, για να το πούμε πιο σωστά, από τώρα. Διότι πέρυσι, για παράδειγμα, τα έργα στη Νέα Φιλαδέλφεια δεν είχαν ξεκινήσει στην εκκίνηση της σεζόν. Όταν αυτό συνέβη, η ΑΕΚ πια διεκδικούσε πρωτάθλημα, Κύπελλο, Ευρώπη. Είχε δηλαδή, αγωνιστική ένταση.

Δεν φαίνεται ως τέτοια, αλλά αυτή πιθανόν να είναι και η πιο δύσκολη περίοδος από όλες. Ακόμη και από εκείνη που η ομάδα ζούσε χωρίς ελπίδα. Διότι τώρα, αυτή η αντίστροφη μέτρηση πια... δεν αντέχεται. Μπορεί για την ομάδα και τον κόσμο να είναι μια γλυκεία προσμονή, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις η ανυπομονησία για αυτό που έρχεται, μοιάζει με δοκιμασία. Ο χρόνος περνάει δύσκολα...

Πρώτον αυτό. Δεύτερον, αυτή η προοπτική νέου γηπέδου δεν είναι πια λόγια. Είναι η πραγματικότητα. Η οποία μάλιστα, απέχει μήνες και όχι απροσδιόριστο χρόνο. Άρα, επηρεάζει αποφάσεις, καταστάσεις, μπορεί και συμπεριφορές. Επηρεάζει, με λίγα λόγια, την ίδια την ομάδα, διότι βρίσκεται στη ζωή της ίδιας της ομάδας.

Αυτό για την ΑΕΚ είναι επίσης ένα αξιοποιήσιμο πλεονέκτημα. Σε επίπεδο διαπραγματεύσεων, μεταγραφών, ανανεώσεων, αλλά και πέρα από το αγωνιστικό τμήμα. Χορηγιών, συνεργασιών, συμφωνιών. Εισιτηρίων διαρκείας, όπως ήδη ανακοίνωσε. Αλλά ας μείνουμε στο αγωνιστικό κομμάτι, που είναι και η βιτρίνα. Δεν σημαίνει ότι η ΑΕΚ θα πρέπει να αρχίσει να πείθει περισσότερο λόγω της «Αγιάς Σοφιάς» και όχι λόγω των συνθηκών που προσφέρει ως ποδοσφαιρικός σύλλογος.

Αλλά είναι βέβαιο ότι και οι δύο πλευρές, από εδώ και πέρα πια, όταν θα δίνουν τα χέρια και θα υπογράφουν τα συμβόλαια, θα έχουν και το νέο γήπεδο μέσα στο μυαλό τους. Εκεί, λοιπόν, χρειάζεται η ομάδα να είναι προσεχτική στις επιλογές της. Δεν θα πρέπει ούτε να παρασυρθεί από την προοπτική ούτε να παρασύρει.

Η συμμετοχή στην ομάδα που θα μπει στο νέο γήπεδο θα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της αγωνιστικής προσφοράς και αξίας και όχι ο αυτοσκοπός. Διότι μέχρι η ΑΕΚ να πατήσει το γήπεδό της, θα συνεχίσει να παίζει στο ΟΑΚΑ. Και θα συνεχίσει να κρίνεται για όσα θα κάνει στο ΟΑΚΑ. Το ίδιο θα συμβαίνει και με τις επιλογές της.

Η «Αγιά Σοφιά» μπορεί να αποτελεί ένα τεράστιο κίνητρο, αλλά ακριβώς για αυτό, ταυτόχρονα θα πρέπει να είναι και κριτήριο. Επιλογής. Η ΑΕΚ θα πρέπει να προσέξει πάρα πολύ σε ποιους θα προσφέρει την ευκαιρία να είναι οι πρώτοι που θα μπουν στο νέο της γήπεδο. Θα πρέπει, δηλαδή, αυτή την ιστορική στιγμή να την ζήσει με τους - το δυνατό - καλύτερους. Και για να το κάνει, θα πρέπει στην ουσία να προετοιμάζεται από τώρα. Που ο χρόνος έχει αρχίσει να μετράει αντίστροφα...